Vannacht ben ik acuut geveld door blaasontsteking en oververmoeidheid.
Ik houd mezelf altijd een beetje voor dat ik niet ziek mag zijn of thuis mag blijven van stage of werk.
Vanochtend kon ik er niet omheen: ik kon niet naar stage want dit was zo heftig dat ik niet tot vijf uur daar zou kunnen zitten en lesgeven.
Vanaf een uur of vier kon ik niet meer slapen van de pijn en lag ik te piekeren over een oplossing voor stage.
Een uurtje later komen, want dan kon ik eerst langs de dokter om antibiotica te vragen en zou dan de rest van de ochtend mijn lessen kunnen geven.
Of ik zou helemaal niet gaan, hoe lastig ik afbellen ook vind. Ik had geen honger, moest steeds plassen en heb de knoop doorgehakt door stage af te bellen.
Het is nu eind van de middag en heb de hele dag in bed doorgebracht. Op mijn antibiotica halen na dan.
De pijn en jeuk begint weg te zakken, maar de vermoeidheid blijft me achtervolgen.
Vanavond vroeg naar bed en proberen goed te slapen aankomende nacht.
Of ik morgen fit genoeg ben? Alleen al door het piekeren zeg ik ja! Mijn lichaam roept nog steeds nee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten