Opgejaagd gevoel.

Ken je dat? Een gehaast gevoel dat er nog zoveel moet gebeuren in een heel korte tijd?

Ik heb vandaag zo'n dag dat ik de hele tijd een gejaagd gevoel in mijn rug heb.

Vannacht had ik al een slechte nacht gedraaid, waardoor ik niet fit wakker werd. Een slechte start van een gewone dag die niet veel bijzonders van me vraagt.

Waar komt dat opgejaagde gevoel dan vandaan?

Eigenlijk begon het gisteravond al. Meestal ben ik op maandagavond moe van de eerste werkdag en neem ik een avond rust met tv kijken.

Gisteren zat ik nog hysterisch achter mijn laptop. Mijn blog opnieuw invoeren, twitter bijstellen, gesprekken houden op feesjboek en ondertussen met een schuin oog keek ik GTST ook nog even mee.

Dan heb ik al onrust in mijn lijf, vergeet te eten en te drinken en moet mezelf voorlezen om in slaap te kunnen komen. Dat heeft allemaal niet echt geholpen.

Bij het opstaan vanochtend had ik uiteindelijk maar een uur of twee geslapen en moest ik vroeg de trein halen voor twee uurtjes school. Misschien kwam het omdat ik tegen de betreffende les op zat, maar het opgejaagde gevoel was er al. Voor de les begon heb ik eerst een uur mijn geschiedenisles voor morgen voorbereid om meer rust te creëren. Als mijn stagelessen keurig klaar liggen dan ben ik één en al rust. Dus ik hoopte dat het genoeg zou zijn.

De betreffende les op school viel reuze mee en was zelfs nog gezellig. Geen reden tot een opgejaagd gevoel bedacht ik me in de trein met mijn studiemaatje Marjolein.

Nadat ik thuis kwam bedacht ik me dat het opgejaagde gevoel misschien wel kon komen door het feit dat mijn trouwe viervoeter niet wilde eten. Ik heb een labrador en mijn hond is één en al eten. Opgejaagde bezorgdheid? De druktemaker zelf was vrij vrolijk en leek niets te mankeren. Ze drinkt nog, wil graag naar buiten en lust nog graag een snoepje. Deze streep ik dus ook van mijn lijstje.

Boven op mijn zolderkamertje heb ik zaken voor mijn werk en school geregeld. Daar maakte ik me al langere tijd druk om, maar is voor nu geen aanleiding tot het onzichtbare duwtje in mijn rug. 

Mijn nieuwe gebreide trui die ik laatst heb gekocht was stuk na eenmaal dragen. Vanmiddag even gauw ruilen. Ik stelde mezelf een limiet van een half uur heen en weer naar de winkel en een blik in de Kruidvat. Dat opgejaagde gevoel zei dat ik thuis nog veel moest doen, maar wat precies wist ik niet. Mijn limiet werd bijna twee uur, dus ben thuis als een idioot naar boven gevlogen om mijn laatste werk af te maken.

En nu, aan het eind van de werkdag zit ik dit te schrijven en heb ik nog steeds een opgejaagd gevoel.

Ben ik zenuwachtig voor een herkansing van mijn geliefde die hij straks moet maken? Tijd tekort voor de twee stagedagen die gaan volgen? Een stapel schoolwerk dat ik nog moet afronden voor januari? Ik heb werkelijk geen idee.

Ik probeer vanavond niet meer achter mijn laptop te kruipen en rust te pakken. 

Oh wacht, het is bijna kerstvakantie. Nog anderhalve week! Was het maar al zover....

Manon