Droombaan gezocht #8 Wachten wordt beloond

Het schooljaar komt op gang, maar ik moet nog beginnen. Ik wacht op invalaanvragen en weer aan de slag te kunnen. Het duurt lang naar mijn idee, maar als de eerste aanvraag binnenkomt, gaat het ineens heel rap. Droombaan gezocht is opnieuw begonnen.



Het kriebelt om weer aan het werk te willen. Het thuiszitten, gaat me tegenstaan en ik wil weer kunnen doen waar ik goed in ben: voor de klas staan.
De eerste invalaanvraag komt binnen. Ik voel me opgelucht: eindelijk! Eindelijk mag ik weer een keer vroeg op, mag ik bammetjes smeren en mijn gezicht laten zien.

"De aanvraag is pas volgende week"

Het moet even duren, want de aanvraag is pas voor volgende week. Maar toch. Mijn telefoon gaat weer af: nog een aanvraag. En nog één. Binnen twee minuten ben ik voorzien van een paar dagen werk. Fantastisch! Mijn eerste aanvraag is wel meteen op een school die exact hetzelfde is als de school waarbij ik ben gestopt. Het valt te proberen, eerst maar eens gaan kijken.

"Mijn ademhaling zit meteen weer hoog en ik ben gesloopt"

De eerste invaldag is in groep 3. De leerkracht is er zelf ook, maar moet voor een uurtje even weg. Ik start mijn eerste werkdag met een berg nakijkwerk. Het is een grote groep van 30 leerlingen die sinds de vakantie pas bij elkaar zitten. De dag gaat snel, ik ben moe. "Er zijn geen invallers meer" is de wanhopige oproep na schooltijd. Of ik morgen al ergens sta ingepland. Gezien de nieuwe wet weet ik niet of het verstandig is nog eens op deze school te worden ingezet, maar ik waag de gok.
De volgende dag ga ik naar een pittige groep 6. "Ach, als die en die vervelend is, moet je hem maar aan de overkant zetten. En succes met de pittige groep"... Ook goedemorgen, ik ga er maar tegenaan.

Aan het eind van de dag zit mijn ademhaling tot aan mijn hersenen, ben ik bijna mijn stem kwijt en weet weer even waarom ik tegen deze doelgroep nee heb gezegd voor de vakantie. Het waren twee leerzame dagen, maar dit niet nog eens.
Ik val losse dagen, soms twee in. Soms moet ik er een half uur voor fietsen en door de verschillende tijden ook idioot vroeg van huis. Maar alles op alles om aan het werk te blijven.

"Iemand anders heeft voorrang, geen werk" 

De tijd begint na een week of vijf te dringen. Gezien de nieuwe wet mag ik maar drie keer binnen 1 bestuur invallen. Ik zit al vrij snel aan dit limiet. Ik geniet wel van nieuwe scholen, jonge kinderen en het feit dat ik het lesgeven niet ben verleerd. Ik word ingeroosterd op een school hier een stukje verderop. Een witte wijk, witte school en een groep 3/4. Ook hierin zitten dertig leerlingen, waarvan een aantal echt een aanpak nodig hebben. Ik heb het de hele dag naar mijn zin.

De week daarna heb ik weinig aanvragen. De herfstvakantie komt eraan. Na een ochtend sporten - geen aanvragen dus vrij - heb ik een voicemailbericht: Of ik volgende week de hele week wil komen invallen. Yes! Natuurlijk! Ik fiets naar huis, weer een voicemailbericht: Iemand anders moet voorrang hebben, dus ze mogen me niet inplannen. Geen euforie, geen werk.

"Het werk komt uit alle hoeken en gaten, ik moet nog kiezen straks"

Weer de telefoon: of ik toch wil komen want diegene heeft afgezegd. Zo wordt er dus met invallers omgegaan. Maar ik wil dit doen, het is bijna vakantie en wil mijn uren maken. Het is een fantastische week. De groep van 30 mag worden gesplitst. Ze zijn opzoek naar iemand die de nieuwe groep wilt doen. Ik sta niet vooraan, al geef ik te kennen hier wel voor open te staan. Deze school valt onder hetzelfde bestuur als mijn vorige en gezien de aardige bestuurslui mij geen vacatureruimte wilden geven, zien ze me aankomen!??

De directeur gaat met me in gesprek. Ja, we bespreken wat er voorheen heeft plaatsgevonden. Waar mijn competenties liggen, wat ik wil leren, dat dit niet zomaar werk voor me is. Ook hierbij moet hij eerst mensen 'voor laten' die een vaste aanstelling hebben. De dag voor de herfstvakantie is het nog niet helemaal duidelijk. Maar dat hij me voor die groep wilt hebben, dat wel.
In de herfstvakantie ga ik nog op gesprek bij een kinderdagverblijf. Stel dat het bestuur met me afrekent, moet ik mijn kansen spreiden en elders invallen gezien het op scholen niet meer gaat straks.
Ik word benaderd door meerdere scholen, collega's, social media dat ze tijdelijke krachten zoeken, ik moet straks nog kiezen uit al het werk, maar wil de splitsing doen en eigenlijk niks anders.

"De vrijdag voor de splitsing is er nog steeds geen duidelijkheid" 

Na de vakantie doe ik samen met de leerkracht de groep. Zij bereid ook de nieuwe groep voor en het bestuur is nog in gesprek met vaste medewerkers. De directeur zegt dat ik ga het doen. Vijftien kinderen, een eigen groep, fulltime, tot de zomervakantie. Geen parttime vaste medewerker die elders geplaatst moet worden. De vrijdag voor de splitsing is er nog steeds geen duidelijkheid. Ik bereid met mijn collega de groep voor. Om half 6 is het hoge woord eruit: Manon, jij gaat maandag met die groep starten.

Eind oktober, na ruim twee maanden van vakantie, werkeloosheid en invallen, ben ik in een baan gerold. Een school, groep waar ik de juf kan zijn die ik wil zijn. Ik hoef niet op mijn tenen te lopen om te presteren. Mijn kleine groepje is gezellig, ik heb het naar me zin. Ze maken een energie in me los die ik niet kan omschrijven. Er gaat geen dag voorbij dat ik benoem hoe blij ik met ze ben. Mijn nieuwe werk voelt niet als werk. Mijn tijdelijke droombaan is een zegen!

Manon