Wie vaker mijn blog leest, zal ongetwijfeld doorhebben dat het jaar tot nu toe niet makkelijk is verlopen. In 'Droombaan gezocht' ga ik al uitgebreid in op het feit dat mijn baan zwaarder bleek te zijn dan ik dacht en naar een nieuwe opzoek moest gaan. Naast dat alles speelde er veel meer en ik haal al bijna een jaar alles uit mijn nieuwe leven die sneller kwam dan ik dacht.
Ook ik wenste mezelf een gelukkig en gezond 2016 toe. Proostend onder het vuurwerk dronk ik champagne en kon er een nieuw jaar beginnen. Dat het op het werk pittig zou worden, wist ik. Schouders eronder en gaan. Na twee weken kwam de eerste klap, mijn relatie ging over en ik was ineens alleen in het appartement. Hoe moest ik alles regelen? Ik kon helemaal niet alleen zijn, dat was ik niet gewend. Thuis moest ik tot rust komen, maar dat lukte niet in alle emotie.
"Het werd een zware week"Ik moest beginnen in mijn nieuwe groep en de wissel viel zwaar. Halverwege de week belde mijn vader op de schooltelefoon. Mijn hond van 13,5 moest worden ingeslapen. Ik kon niet zomaar weg onder schooltijd. Paniek. Ik wilde afscheid nemen, maar moest meteen na schooltijd naar mijn ouders. Emotioneel een laatste knuffel. Ze was op. Kwispelend liep ze de deur uit, huilend zwaaide ik mijn bruine monster gedag. Nog een maatje weg. Het werd een zware week.
Vrijdagmiddag, appjes stromen binnen. De huisarts kwam voor oma op controle, maar opa is meegenomen naar het ziekenhuis. Longontsteking. Ik lig op de bank, moe, uitgeput, mijn eerste weekend alleen voor de boeg. Ik ben onrustig en lees de appjes die vanuit het ziekenhuis worden verstuurd. Opa moet in het ziekenhuis blijven. In een opwelling app ik aan familie dat ik wel bij oma ga slapen. Ze zal dat vast fijn vinden. Om half 10 fiets ik in pyjamabroek naar oma. We kijken nog wat tv en het is best gezellig en net zoals vroeger. Ik slaap in de oude logeerkamer.
"Halverwege ging het ook wel even lekker"Dat weekend breng ik alleen maar door met familie en slaap niet thuis. Ik sport met mijn zus om mijn gedachte te verzetten en samen huilen we om het verlies van de hond en ik van mijn relatie.
Een periode van hard werken, zorgde voor structuur. Ik sportte veel om niet veel na te denken en uit huis te zijn. Spullen werden verdeeld en ik kocht nieuwe spulletjes voor mezelf. In die periode ging het ook wel even lekker. Los van het feit dat ik opzoek moest naar een nieuwe baan.
In de zomervakantie vond ik zelfs een nieuwe woning. Een dag voor mijn vakantie tekende ik hiervoor omdat ik een nieuwe start wilde maken. Nieuwbouw, dichtbij het centrum, mooie prijs. Ik was positief ingesteld. Een paar dagen voor het tekenen van het huurcontract stond ik met mijn ouders in de zogenoemde kamer/appartement dat uiteindelijk veel te klein bleek te zijn. Waarom had ik deze beslissing helemaal alleen genomen? Ik kon mijn huisraad helemaal niet kwijt in deze ruimte nu het bijna klaar was. Brullend heb ik de woning geannuleerd en verhuizen, staat niet meer op de planning.
"Ik herhaal dit stuk vaak in mijn hoofd, verwerken is moeilijk"Terwijl een nieuwe start na de zomervakantie de bedoeling zou worden, kwam de laatste klap op de laatste dag van de vakantie. Oma lag al een paar dagen in het ziekenhuis. Een onderbuikgevoel, misselijk, het gevoel dat ik wel wist. Zondagochtend, telefoon, m'n vader. Ik wil niet opnemen. Het gaat slecht met oma.We moeten allemaal naar het ziekenhuis komen. Diezelfde dag overlijdt oma. Een week vol tranen en samenzijn. Weer loop ik thuis rond met verdriet en ik weet niet wat ik moet doen. Zelfs tijdens het sporten moet ik huilen en probeer ik mijn gevoel op papier te zetten in een brief aan oma. Nu twee maanden later kan ik nog steeds niet accepteren dat ze er niet meer is.
Ik herhaal dit stuk vaak in mijn hoofd, verwerken is moeilijk. Ik kan het met iedereen bespreken die het honderd keer zou willen horen, maar toch speelt het door mijn hoofd. Uiteindelijk moet ik het zelf en alleen verwerken en accepteren. En ja, dan zit ik op de bank en neemt mijn emotie ineens de overhand. Soms van fijnheid dat ik steeds beter alleen kan zijn, mijn tijd kan verdelen en ook echt alles alleen voor elkaar krijg. Van fijnheid dat ik hulp krijg van familie en vrienden die naar me luisteren en die ik altijd kan bellen als het niet gaat. Van fijnheid dat ik meer trots moet zijn op mezelf dat ik het allemaal voor elkaar krijg. Fijnheid dat ik nieuw werk heb gevonden waarbij ik veel meer rust heb. Fijnheid dat het me een beter mens moet maken.
Tranen doen pijn. Ik mis best vaak hoe het was. Ik mis oma meer dan ik zou willen. Maar het helen kost tijd. Geef me de tijd. Dat ik af en toe even kan huilen, maar daarna weer met opgeheven hoofd trots op mezelf kan zijn.
Manon
Geen opmerkingen:
Een reactie posten