31 okt 2016

Droombaan gezocht #6 Solliciteren



Ik heb de keuze gemaakt niet verder te gaan op de school waar ik twee klassen heb, een verbeterplan en niet te vergeten doorzettingsvermogen. Ik ben uitgesloten van vacatureruimte omdat ik niet verder wil op deze school ondanks een voldoende. Mijn zoektocht naar vacatures en het schrijven van sollicitatiebrieven is de volgende stap.



Ik ben op deze school binnengekomen via de invalpool. Ik heb hiervoor nooit een proefles hoeven geven, alleen een gesprek nadat ik heb gereageerd op de urgente oproep. Het schrijven van een sollicitatiebrief of motivatiebrief heb ik wel vaker gedaan, de oude bestanden staan nog keurig op mijn computer en stammen uit 2014.

Nu ik geen werk meer heb na de zomervakantie moet ik het circuit van werkzoekende in. Ondertussen vraag ik een uitkering aan, want ik kan niet inschatten of er werk in zit na de zomervakantie. Er komt een brief binnen dat er twee vacatures zijn op een school die wel bij mijn huidige bestuurt hoort. Geen fulltime baan maar wel groepen die de moeite waard zijn om het te proberen. Ik werk mijn CV bij met alle invalscholen en nieuw werkervaring die ik heb opgedaan de afgelopen twee jaar. Best gaaf om dat erbij te kunnen zetten.
"Ik ga op gesprek, wetende dat mijn naam op de lijst staat dat ze me niet mogen aannemen"
Voor de meeste vacatures hoef ik tegenwoordig geen sollicitatiebrief meer te schrijven, maar een motivatiebrief. Scholen willen namelijk jonge gemotiveerde leerkrachten met het liefst veel kennis en ervaring. Samen met mijn vader stel ik een brief op waarbij ik iedere keer alleen de naam van de school en functie hoef te veranderen. Ik verstuur er drie en word de volgende dag gebeld. Een kennismakingsgesprek op een school verderop. Ik ga op gesprek, wetende dat mijn naam op de lijst staat dat ze me niet mogen aannemen.

En dat blijkt. Ik hoor een tijdje niets van de school. Ondertussen hoor ik op school dat een mogelijk nieuwe collega ook al op een tweede gesprek ik geweest op dezelfde school waar ik ben geweest. Pijnlijk, zij wel en ik niet. Ze krijgt de ruimte om te kiezen, wie weet bellen ze mij. Maar ze bellen niet. Ik voel me naïef en bel ze zelf. De directeur vertelt me dat hij me inderdaad niet mocht aannemen van het bestuur en hij al verder is met de procedure. Ik krijg feedback op mijn gesprek en kom tot de conclusie dat het niet zo makkelijk is mezelf goed te verkopen.
"Een speeddate-sollicitatie? Ga ik dan met een nieuwe man naar huis als ik het niet word?"  
Ik moet het proberen bij andere stichtingen. Anders kom ik nooit aan werk. Ik vind twee nieuwe vacatures. Wederom niet fulltime, maar wel weer groepen die beter voor me zouden zijn. Mijn formatmotivatiebrief werk ik bij en verstuur ze naar beide scholen. Yes! Ik mag op gesprek komen bij een school aan de andere kant van de stad. Het is een half uur fietsen en de functie is maar tijdelijk, maar ik moet ergens beginnen. Het wordt een speeddate-sollicitatie. Wat is een speeddate-sollicitatie? Ga ik dan met een nieuwe man naar huis als ik het niet word? Het zal maar tien minuten duren staat er in de mail. Hoe moet ik me hierop voorbereiden?

Het gesprek verloopt open, eerlijk en zoals ze willen motiverend. Ik bied me zelfs nog aan in een kleutergroep te willen werken want daar zoeken ze ook nog iemand voor. Ik ben immers jong, startend en alles valt te leren. Na tien minuten is het gesprek afgelopen, ik maak nog een grapje en loop het kamertje uit. De volgende kandidaat gaat naar binnen en ik zonder nieuwe man naar huis, in de stromende regen.
"Er is werk genoeg na de zomervakantie. Ja, maar niet hier"
Nog even, de andere vacature laat niets meer van zich horen. In de laatste schoolweek bel ik ze nog maar even, maar ik bel te laat, ze zijn al laaaaang geleden voorzien. En bedankt. Het maakt me allemaal even niet meer uit. Ik ga de invalpool wel weer in en zie wel of daar wat uit gaat rollen. Collega's en mijn omgeving probeert me te motiveren dat het wel goed komt: "Er is genoeg werk na de zomervakantie". Ja maar niet hier en voorlopig niet voor mij. Het maakt me even niets meer uit, ik maak de beslissing zes weken zomervakantie te gaan vieren en eerst weer tot mezelf te komen. Mijn uitkering is ingegaan en ik ga mezelf vertroetelen. Ik moet wennen aan het idee dat ik binnen een jaar dat alles voor de wind ging - werk, huis, haard - kwijt ben. Zes weken de tijd om hierover na te denken en een nieuw plan te maken. Het moet.

Manon 

1 opmerking: