Op de proef worden gesteld

Dat ik een pleaser ben, is algemeen bekend. Al moet ik erbij zeggen dat het al een stuk minder is geworden en steeds meer dingen kan accepteren. Ik kom steeds vaker en beter voor mezelf op en zeg daarbij ook geregeld nee tegen dingen. Maar, deze week werd ik voor het eerst echt op de proef gesteld om al mijn 'please-gedrag' los te laten en me over te geven aan hulp.

Het was een fijne middag

Ik begon de middag met het zoeken naar een laatste geocach met mijn beste vriendin. We speurden de plek af waar deze mogelijk kon liggen en hebben de coördinaten honderd keer vervloekt. De cach is niet meer gevonden. Niet dat het veel uitmaakte, want we hadden de focus om deze middag naar de bioscoop te gaan. Helaas gemist voor sommige: De Nationale filmdagen was van toepassing op onder andere de Pathé, dus we gingen voor vijf euro naar If I Stay. Een erg leuke film en een fijne middag om te relaxen in de bioscoop.

Het moment van accepteren en loslaten

Als ik op pad ga in de stad ga ik altijd met de fiets. Mijn fiets is zo oud als voor de oorlog en zodra deze valt, ligt de ketting er bijvoorbeeld af. Het waaide hard, het was druk, mijn standaard was niet goed, kortom: mijn fiets stond al wankel. Eigenlijk was er ook niks aan de hand toen ik erbij terug kwam. Maar met het uitrijden van de fiets knapte mijn ketting. Shit! Ik wilde mijn fiets verderop neerzetten bij mijn liefde om de hoek en zou wel met de bus naar huis gaan. Mijn vriendin stak hier een stokje voor: Je hangt maar aan mijn arm en ik breng je naar huis! Hallo! Ik loop wel, het is maar een klein stukje en jij hoeft mij niet helemaal naar huis te fietsen. Ik kon niet tegenspreken en voor ik het wist hing ik op mijn fiets aan haar arm naar huis. 

Dit is de ultieme psychologen test

Ze grapte erover: "Als een psycholoog jou een test moest geven van loslaten en accepteren, dan is dit de eerste!" We lachten erom terwijl ik nog steeds aan haar arm hing. Maar ze had wel gelijk. Op dat moment kon ik niet anders dan me laten meevoeren aan haar arm. Ik moest niet steeds denken aan dingen als: Ze hoeft dit niet te doen. Nu wil ik iets liefs terug doen. Ja, maar dit doe je voor elkaar. Andersom had ik dit ook gedaan. Achteraf zijn dit allemaal doelloze gedachtes, maar verdomd moeilijk om niet aan toe te geven. Ik heb deze eerste psychologische-ik-moet-leren-loslaten-test doorstaan. Dit betekent niet dat ik meteen een ster ben in accepteren en loslaten, maar af en toe op de proef worden gesteld, is wel een goede manier om het steeds beter onder de knie te krijgen.

Manon