Jarig zijn

Morgen mag ik er het er weer bijschrijven: een jaar bij mijn leeftijd.

Ik ga van het afschuwelijke getal drieëntwintig af. Morgenochtend bij het wakker worden, benoem ik mezelf weer als een frisse vierentwintig jarige.

Vierentwintig, het klinkt ook veel leuker, positiever en stoer.

Ik weet niet of men het weet, maar ik deel deze vierentwintig jaar natuurlijk ook al jaren met mijn tweelingzus. Elk jaar lagen we 's ochtends vroeg al uren wakker en spiekten we om de beurt beneden naar de slingers die mijn ouders hadden opgehangen.

Het meest geweldige cadeau bleek geen tent te zijn die in de woonkamer was opgezet. Maar de schitterende fietsen die onder een doek (de tent) stonden.

In de loop der jaren heb ik mijn verjaardag nooit uitbundig gevierd. Hierdoor ben ik de waarde daarvan niet gaan in zien en heb ik hekel aan het krijgen van cadeautjes.

Maar sinds ik in het onderwijs werk, kan ik er niet omheen en ben ik op een dag niet zo jarig als daar.

Mijn leerlingen hebben zich al voorbereid op een feestje morgen. Aangezien ik niet graag in de belangstelling sta, vier ik het niet morgen maar over een paar weken als het mijn laatste dag is.

Dan valt het afscheid ook niet zo zwaar voor me en draai ik het om naar een klein verjaardagsfeestje.

Morgen zal ik het toch moeten accepteren dat mijn leerlingen het nog fantastischer zullen vinden dan ik.

Omdat ik bijna geen aandacht heb gegeven aan mijn verjaardag heb ik voor morgen geen groot feest op de planning. Het wordt klein, simpel en met de mensen die het dichtst bij me staan.

Ik denk ook niet dat ik meer nodig heb. Geen cadeaus, geen middelpunt van belangstelling en geen knalfeest.

Alleen ik en de mensen die dat van me accepteren.

Hiep Hiep Hoera!

Manon