Ik ben trots mezelf

Zeggen jullie wel eens "Ik ben trots op mezelf" tegen jezelf? Lucky you dat je dat tegen jezelf kan zeggen zonder hier een egoïstisch gevoel aan over te houden. Ik ben altijd nieuwsgierig hoe anderen zichzelf dat hebben aangeleerd om zo naar zichzelf te kijken. Het blijkt simpeler te zijn dan ik dacht, benoem waar je trots op bent en laat het door niemand worden ontnomen.

Voor ik er een hele blog aan wijd, moet je wel geloven dat ik ook heus wel ergens trots op mezelf ben. Alleen ik benoem het nooit en heb er geen trots gevoel bij dat ik iets heb gedaan of heb behaald. Ik denk dat ik mezelf dat nooit heb aangeleerd de afgelopen jaren. Maar laatst had ik voor het eerst een situatie waarin ik ineens wel dat gevoel kreeg dat ik trots moet zijn op mezelf. Ik ben gaan graven om te benoemen waar ik tot nu toe nog steeds een gelukkig gevoel bij krijg omdat ik dat heb bereikt.

"Het moet meteen hoger, harder en verder dan ik kan"

De essentie van de missende trots op mezelf, is dat ik altijd meteen weer hoger, harder en verder wilde. Nog steeds heb ik dat wel eens, maar niet meer met grote dingen die in het leven voorbij komen. Voorheen was ik altijd, lees altijd, een pleaser. Ik deed veel dingen niet voor mezelf, maar als een bewijsdrang voor anderen omdat ik alles kon. Vond ik.

Na het behalen van mijn mbo diploma zei mijn mentor: "Hier moet je trots op zijn, je hebt er hard voor gewerkt". Ik weet nog dat ik dacht: 'Ach, het is maar een papiertje. Hup door naar het hbo'. Zelfs als een toets niet lukte en ik vol goede moed de herkansing aanging, kon ik daarna niet trots op mezelf zijn omdat ik een zesje had gehaald. Hup, meteen weer door met het volgende.

"Persoonlijke records zijn toch normaal, dat hoef je niet tegen me te zeggen"

Ik heb een periode gehad dat het verbreken van persoonlijke records een bezigheid was. Vooral als het ging om hardlopen en de tijd die ik daarin behaalde. Iedereen weet dat je graag een tijd wilt neerzetten tijdens een hardloopevenement. Ik weet nog dat ik tegen iemand zei dat persoonlijke record normaal zijn en dat diegene daar niet zo euforisch over moest doen. Ik was niet trots dat ik 5 kilometer in een half uur haalde en 10 kilometer binnen het uur. Welnee, dat deed ik wel eventjes want dit kan ik.

Tweemaal liep ik de Vierdaagse van Nijmegen. Vier dagen, veertig kilometer. Twee medailles en een hoop doorzettingsvermogen rijker. Ik was trots, trots op mijn vader en zus die met me mee hadden gelopen. Niet op mezelf, we hadden hiervoor getraind en het was zwaar geweest, maar ach. Ik kon het niet voor elkaar krijgen dat ik geloofde dat het best een prestatie is geweest dat ik dat heb gedaan. 

"Er moest eerst een omslag plaatsvinden voor ik er wel in geloofde"

Ik benoem dit nu allemaal omdat het situaties zijn geweest die voorbij komen in het leven, waar ik nu pas trots op kan zijn. Het behalen van mijn hbo diploma kan ik nu twee jaar later pas echt trots op zijn. Een half jaar wonen aan de andere kant van de wereld, daar kan ik pas sinds kort trots op zijn. Er heeft eerst een omslag moeten plaatsvinden voor ik er wel in geloofde en trots kan zijn.

Die omslag was het moment dat ik nu veel dingen alleen doe en uitvoer. Er is niemand specifiek die nog tegen me zegt dat ze trots op me zijn, ik moet dat nu echt zelf doen. Het is niet makkelijk om dat van de één op de andere dag te doen. Hier gaat nu al bijna een jaar over heen. Als je me dit een jaar geleden had gevraagd, was ik nog de pleaser die alles wat ze deed normaal vond. Ik ben degene die het allemaal alleen voor elkaar krijgt en heeft gekregen de afgelopen jaren en vooral afgelopen jaar.

"Het was Albert Verlinde die mijn ogen opende"

Gek genoeg was het een gewone donderdagavond dat mijn ogen werden geopend. Ik keek het programma Chantal bijft slapen met daarin Albert Verlinde te gast. Ik had het niet zo met Albert, maar hij vertelde op dat moment over wat hij bereikt had in zijn leven. En nadat hij zijn successen had opgenoemd en daar de woorden: "Daar ben ik echt trots op" eraan toevoegde, dacht ik: "Dat wil ik ook over mezelf kunnen zeggen". Zonder gene, zonder dat het allemaal maar zo normaal is.

Een paar dagen daarna had ik een gesprek met een vriendin over het afgelopen jaar. Die is hard en pittig geweest. Ook dat durf ik nu eindelijk eens toe te geven. Ik vroeg haar: 'Ik weet nu niet of ik teleurgesteld moet zijn in hoe het allemaal is gelopen, of juist trots'. Je kunt wel raden wat ze tegen me zei. Ik kan nu zeggen dat ik steeds meer trots ben op mezelf hoe ik het nu voor elkaar heb. 

Ik heb dit allemaal zelf geregeld en gedaan. Het past bij me. Zo ben ik. Werk ik hard voor en ik kan er steeds meer van genieten. Ja, ben best trots op mezelf.

Manon