Huilbui

Dat het een pittig (half) jaar is geweest, is op mijn blog misschien een beetje weg gebleven. Mijn relatie liep stuk, mijn baan veranderde van één naar twee groepen, ik zegde mijn baan op, moest mijn hond laten inslapen en raapte tussendoor mijn leven bij elkaar om alles alleen te regelen. Ik geef toe: niet de makkelijkste dingen die in het leven kunnen passeren en daar komt ook nog steeds de nodige emotie bij kijken. Nu ik vakantie heb, merk ik pas dat ik maar door ben gegaan met alles op de rit te krijgen. Mijn huis op orde, voor mezelf zorgen en mijn werk goed afsluiten. Ik heb geen tijd en ruimte genomen om over al die dingen na te denken of het van me af te schrijven. Niet dat het persé moet, maar het helpt bij een stukje verwerking en nieuwe keuzes maken om verder te gaan.
Zo nu en dan ben ik mijn emoties nog steeds niet te baas en rollen de tranen over m'n wangen. Dat kan zijn als iemand vraagt hoe het met me gaat, of als ik alleen op de bank zit en wel teveel ga nadenken. Ik heb mijn emoties dan niet onder controle wat volgt in een flinke huilbui. Soms stil op de bank of juist wel als ik alles in één keer tegen iemand kan vertellen. Soms voor het slapengaan om vervolgens met te dikke oogleden wakker te worden. Ik heb het gewoon niet onder controle. Mensen zeggen dat het ook niet hoeft en niet erg is, ik vind het wel erg. Ik wil geen huilbui meer omdat het even tegenzit. Niet meer brullen omdat ik moe ben en alleen op de bank wil zitten. Ik ben weer toe aan tranen van geluk.

Manon