Oudergesprekken: Joef, aluz guud?

HAHAHAHA - het plaatje hierboven deed me gieren van het lachen. Ouders uitnodigen op gesprek klinkt simpel en ís simpel. Als ze komen om te praten over hun kind hoor het bij de ontwikkeling en het contact met mij als juf. Maar met de start van het schooljaar draaiden we de rollen om: ouders moesten mij van alles over hun kind vertellen.

Even voor de duidelijkheid: men is gewent dat ouders op school komen om met de juf of meester een gesprek te hebben over hun kroost. In dit gesprek worden vaak het rapport, het gedrag en algemeen welzijn besproken. Dit is wat WE zijn gewend en wat WE al jaren doen. Vaak een minuut of 10 en dan kunnen we er weer tegenaan voor een half jaar. Klein detail: veel ouders spreken gebrekkig Nederlands.

Omgekeerd gesprek

In de uitnodiging kondigde ik de ouders aan dat het gesprek anders zou gaan dan ze zijn gewend. Als leerkracht ben ik benieuwd naar de thuissituatie en het contact tussen ouder en kind. Ik stelde in de brief een paar vragen aan de ouders zodat zij zich mogelijk - goed - konden voorbereiden. Bij het retourneren van de strookjes kwamen er 10 terug met de vragen er nog aan, 10 goed ingevuld, 5 zonder naam en 5 helemaal niet. Kom ik precies op 30.

De ouder die is voorbereid

De ouders die goed waren voorbereid, komen druk en enthousiast binnen. Een stukje herkenning zie ik terug bij die ene vader die meteen met z'n vinger omhoog voor de deur staat: 'Dag mevrouw Manun, eindelijk eens de hand schudden en ik ben op tijd!' En vader steekt meteen van wal over zijn dochter en haar wel en wee in huis. Ik luister, knik zo nu en dan, we lachen en ik vul aan. Vader is trots en dat laat hij zien! Er zit een moeder voor de deur op haar telefoon te spelen. 'Komt u binnen?' vraag ik: In gebrekkig Nederlands mompelt ze iets naar me, en gaat meteen op de kruk naast me zitten. 'Hoe gaat het met u?' Met haar gaat het goed, maar ze is bezorgd over haar kind en of het wel goed gaat. Ze probeert uit te leggen dat ze de hulp fijn vindt en haar zoon altijd vrolijk naar school komt. 'Vrolijk, blij, hij - mama ook blij'. Ik geef haar een schouderklopje en ze haast zich na een kwartier weg want zoon moet naar voetbal. 'Is druk juf, nu moet ik verder'. Daag!

Niet voorbereid, maar wel op tijd

'Oeh juuuf Manoen, ik haasten met werk maar ik nog op tijd?' - Jullie zijn zeker op tijd en dochter is ook nog mee zo laat op de avond. Ze hebben geen idee waarom ze nu echt op gesprek moeten komen, maar ze zijn er. Ik leg ze uit dat het een omgekeerd gesprek is en ik vooral van hun wil weten hoe alles gaat. Er wordt druk overlegd in het Turks: 'Goed juf'. En het gesprek valt stil. Ik kijk naar hun dochter die met een brede lach klaar zit om van alles te vertellen. En dat doet ze. Met alle goede positiviteit gaan ze na een kwartier naar huis. Vanmorgen kwam de leerling in kwestie nog naar me toe: 'Juf, waarom moesten papa en mama nu komen?' Voor de gezelligheid lieverd. 

En dan het laatste gesprek

Na 28 gesprekken in 3 dagen, breekt het laatste gesprek aan. Mijn stem kan niet meer, m'n vragen zijn bijna op en wat is er veel besproken. "Juf! Ik heb m'n vader en moeder meegenomen, dat kan wel toch?" - Kom binnen, alles kan hier en het is fantastisch dat ze er beide zijn! Ik lach wel, maar mijn leerling spreekt Nederlands, vader Frans/Engels, moeder Nederlands/Afrikaans en z'n broertje vindt m'n gestickerde instructieplanner op tafel ook wel interessant. 'Hello, Bonjour, Ca va? Alles guuud?' Vader legt z'n pet op tafel: 'Ca va bien joef Manoen. Aluz gud?' Met mij is het goed, hoe is het thuis? Moeder neemt het stokje over en babbelt erop los. Zoon laat z'n tafeltoets met een score van 100 zien, papa is trots. We bespreken een conflict, we bekijken andere papieren. En met handen en voeten vertalen we voor vader alle Nederlandse woorden. Ondertussen wordt mijn instructieplanner van tafel gefriemeld, maar dat is goed. Papa doet z'n alpinopet op: 'Joef, you are great. Every child needs someone like you!' - Aaah oui! Tres bien and bedankt merci!

Manon