De Vierdaagse van Nijmegen

De één vindt het doodlopers, de ander is een eeuwige wandelaar. Het meedoen aan de Vierdaagse van Nijmegen is naar mijn mening een punt op de bucketlist en wat je minimaal één keer in je leven moet hebben gedaan. Ik heb het gedaan: en al wel twee keer.

Vandaag is de 98ste editie begonnen. Ruim 40.000 wandelaars gaan de strijd met zichzelf en de kilometers aan. De keuze uit 30, 40 of 50 km en dit vier keer om het welverdiende kruisje binnen te halen op vrijdagmiddag. Je moet er maar aan willen beginnen om een week lang te wandelen en de prestatie binnen te halen. Uit ervaring kan ik vertellen dat het heel gaaf is om te doen, maar het tijd en doorzettingsvermogen kost.

De beslissing: Ik doe mee!

Het moment dat ik besloot een keer mee te doen, ging vrij snel. Ik deelde thuis mee dat ik dat wel eens een keer wilde doen en mijn vader zei dat ik dan wel moest trainen. Mijn vader heeft al eens de Vierdaagse gelopen (zonder te trainen!) dus zijn ervaring zei genoeg. Na het uitzoeken van de regels, besloten we een trainingsschema op te stellen en ervoor te gaan.

Trainen, trainen en nog eens trainen.

Als hardlopers een marathon willen rennen, gaat dat ook niet in één keer. Ze trainen lang van te voren. Voor de Vierdaagse geldt dat ook. Het reglement geeft aan dat ik als vrouw minimaal de 40 kilometer moet lopen, wil ik een kruisje halen bij het uitlopen. Mijn vader moest officieel 50 kilometer lopen als man onder de 50 jaar. Maar omdat hij militair is, kon hij met een bepakking van 10 kilo meedoen aan de 40 kilometer. Samen met hem (en ook twee jaar later met mijn zus) trainden we elke zondag. Elke zondag vroeg op om de kilometers in de benen te krijgen.

Inschrijven, inloten en een slaapplek.

Met heel veel geluk kon ik het eerste jaar meteen meedoen aan de Vierdaagse. Mijn vader schreef zich in via zijn werk en mijn zus kon met alle geluk ook de tweede keer meedoen. Nu hadden wij het geluk om bij familie in Wychen te slapen. Dat ligt twee stations van Nijmegen af, dus konden we elke dag met de trein naar de start. Bij familie werden we verzorgd en konden we in goede bedden slapen en spullen drogen voor de volgende dag. Geen camping of studentenkamers. Fijn bij familie om de hoek.

De heftigste vier dagen uit je leven.

En dan is het de derde week van juli. Je hebt een half jaar elke zondag getraind, blaren gelopen, schoenen ingelopen, uitrusting gekocht en je startbewijs opgehaald bij de Wedren. Wat een feest op de maandag! Muziek, vrolijke mensen, spanning en gezelligheid. De Wedren is een plek van samenkomen en één doel delen: het uitlopen van de Vierdaagse. De eerste twee dagen verliepen bij mij allebei de keren goed. Het trainen is dus toch ergens goed voor. De tweede keer dat ik meeliep moesten we de eerste dag veel eerder starten vanwege de tropische temperaturen. En ja, op de beruchte dijk was het dan ook flink afzien om twee uur 's middags. Maar de euforie op de Wedren bij het scannen van mijn bandje is weer fijn. Elke dag liep ik vanaf de Wedren naar het station en stapte vermoeid in de trein. De derde dag zijn de zeven heuvels. Zwaar, maar wederom mooi om te ervaren omdat de campers langs de weg ervoor zorgen dat je een Tour de France gevoel krijgt. De mensen langs de kant van de weg slepen je er doorheen bij de laatste kilometers. De laatste dag verander je in een vechtend, al-moet-ik-kruipend-over-de-finish, doorzetter. De Via Gladiola bruist van de mensen. Zelfs patiënten uit het Radboud zwaaien en moedigen je aan in de laatste kilometers tot de finish. De muziek die wordt gespeeld door soldaten in de stoet lieten me huilen alsof ik werd onthaald als een held. Nog 1 kilometer, nog 1 tribune. Mijn vader brengt een saluut naar de burgemeester op de tribune en dan is daar nog familie die al de hele dag op je staat te wachten. Een knuffel, een kus, een gladiool en we zwaaien. 'He, daar is de finish!' Mijn polsbandje scannen, mijn kruisje in ontvangst nemen en tijd voor een biertje!

Trots op je prestatie.

De Vierdaagse Nijmegen is een evenement. Een happening die zwaar kan zijn en als een roes wordt beleefd. Na vier dagen lopen, echt flink lopen, ben ik kapot! Mijn benen zijn zwaar, ik ben vijf kilo lichter en het trotse gevoel op mezelf, zus en vader. Je komt jezelf tegen deze vier dagen. De oerkracht om door te gaan. De mensen langs de kant van de weg. De euforie van de intocht. Echt waar: mocht je ooit de gedachte hebben om dit een keer te doen? Doe het! Once in a lifetime!

Been there, done that!

Manon