Familie

"Ik ben een echt familiemens" ik lees en hoor de uitspraak best vaak voorbij komen als mensen zichzelf moeten omschrijven. Ik zet het niet in mijn persoonlijke omschrijving, maar ben er vorige week wel achter gekomen dat ikzelf ook een familiemens ben. En misschien wel 'familieziek' als je ons zou zien. 

Vorige week is gebleken uit wat voor hechte familie ik eigenlijk kom. Helaas door het verdrietige dat oma is overleden en we daar als familie bij waren. Voor oma, voor opa en voor elkaar. 

Ondanks dat het een verdrietige middag en week was, had ik niet zonder hen op deze manier afscheid van oma willen nemen.

Eerst wist ik niet zo goed waardoor het komt dat we als familie zo hecht zijn en elkaar zoveel zien. Blijkbaar is oma een sterke factor hierin geweest want die wilde altijd met z'n allen op vakantie, weekendjes weg, verjaardagen vieren, barbecueën en met de kleinkinderen op stap. Ja, oma was familiemens.

"Elke vrijdagmiddag komen we bij elkaar"

Daar staan we om bekend. Elke vrijdagmiddag komen we bij elkaar. Kinderen, kleinkinderen en aanhang komen op vrijdagmiddag naar opa en oma om een biertje of een frisje te drinken en het weekend in te luiden. Natuurlijk ook om over allerlei andere dingen te praten - Utopia voor oma, het wandelingetje voor opa en Sabia nieuws voor mijn vader - en hoe het met iedereen is. Ik plande mijn werkdag op vrijdag geregeld zo dat ik om 4 uur weg kon en ook langs kon gaan.

Nu oma er niet meer is, zal de vrijdagmiddag niet veranderen. Opa woont voorlopig nog in hun huis, dus we blijven elkaar zien. Toch is het verrassend dat we geregeld met z'n alleen barbecueën, vrijwel iedereen bij elkaar nog op verjaardagen komt - de jongste van de kleinkinderen is immers ook al 18 - en als we bij elkaar in de buurt zijn, gaan we toch even bij elkaar langs.

"We hadden zelfs een grote familieclub"

Naast mijn eigen kleine familie, was er voorheen ook een grote familieclub. Vanuit mijn opa's broers, daar ook de kinderen en kleinkinderen van bestond er echt een bestuur die ervoor zorgde dat de hele familie een dag of weekend met elkaar op stap gingen. Ik praat nu over bijna 30 jaar traditie en pas sinds dit jaar is het voor het eerst niet doorgegaan.

Elk jaar op tweede pinksterdag werd de hele familie - bestaande uit zo'n 50 mensen - opgetrommeld om een dag met elkaar op stap te gaan. Waar naartoe was altijd een verrassing, maar altijd een succes. Bobbiejaanland, speurtocht in Amsterdam, punteren in Giethoorn, maar ook heuze karaokesessies en Ik hou van Holland avonden als we een weekend weg gingen passeerden.

"We haalden zelfs de krant met de jaarlijkse avondvierdaagse"

Er is zelfs een periode geweest dat we met die hele familie meededen aan de avondvierdaagse hier in de buurt. Allemaal in dezelfde shirtjes, honden mee en zingend haalden we de krant als de gezelligste familie van de avondvierdaagse. We zongen de gebruikelijke vierdaagse liedjes, maar ook krakers als André Hazes en Frans Bauer werden uit volle borst gezongen, met een applaus voor het publiek. Op de laatste avond liepen we als een familie achter de showband - waar de helft in meespeelde - de medaille tegemoet.

Kijk: familie heb je. Of je er nu blij mee bent of niet. Ook wij kunnen soms niet met en niet zonder elkaar. Maar uiteindelijk kan ik niet buiten deze familie en zijn we er voor elkaar met gezellige momenten en de minder leuke momenten. Gelukkig is het al bijna vrijdag.

Manon